به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بر اساس گزارش‌های تاریخی، امام حسین‌ علیه‌السلام در روز هشتم یا دهم ذی‌الحجه مکه را به قصد عراق ترک کردند. فارغ از نگاه تاریخی به علل خروج امام از مکه به‌سوی عراق، نیاز است فلسفۀ حقیقیِ این حرکت امام مورد ارزیابی قرار گیرد؛ چرا که حرکت اباعبدالله علیه‌السلام از همان ابتدا تا انتهای قیام با مشیت خداوند صورت گرفت و لحظه‌ای از رفتار امام خالی از مشیت خداوند نیست. این مسئله بر پایه آیات متعددی از قرآن است، از جمله آیه29 سوره تکویر که فرمود «وَ ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ یَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمین‏»؛ یعنی خواست شما قطعاً مطابق با خواست خداوند رب العالمین است؛ همچنان که امام هادی علیه‌السلام ذیل این آیه فرمود «إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ قُلُوبَ الْأَئِمَّةِ مَوْرِداً لِإِرَادَتِهِ فَإِذَا شَاءَ اللَّهُ شَیْئاً شَاءُوهُ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ وَ ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ یَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمین‏»؛ یعنی خداوند دل‌هاى ائمه را محل اراده خویش قرار داده، هر گاه خداوند چیزى را بخواهد آنها خواهند خواست؛ اینست تفسیر آیه:وَ ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ یَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمین‏. (تفسیر القمی، ج‏2، ص409) خود آن حضرت از رسول الله صلی الله علیه و آله نقل فرمود «یَا حُسَیْنُ، اخْرُجْ فَإِنَّ اللَّهَ قَدْ شَاءَ أَنْ یَرَاكَ قَتِیلًا» یعنی ای حسین، قیام کن، چرا که خداوند می‌خواهد تو را در حالی که کشته شدی، ببیند.»